Een zeer persoonlijk noot...
Na een aantal jaar zeer intensief met bijen te hebben gewerkt heb ik een allergie opgelopen tegen bijengif. Het heeft een behoorlijk impact en schrijven helpt daarbij. Hierbij een persoonlijk verhaal over een zoektocht naar de juiste weg.
Twee vragen krijg ik meestal als ik vertel dat ik imker ben. De eerste vraag is of ik honing verkoop en vraag twee, word je dan niet heel vaak gestoken?
Ja ik word wel eens gestoken…sterker nog vrij regelmatig. Maar dat is niet belangrijk. Het is soms wat vervelend maar meer ook niet. Vond ik ….
Tot ik afgelopen zomer een paar keer gestoken ben in mijn gezicht en de zwellingen toch wel vrij heftig waren. Mensen vroegen zich af of ik niet misschien allergisch zou zijn? Een allergie bouwt zich immers op….. Nee jo zei ik steeds, als je in je gezicht gestoken wordt dan is de kans dat er een grote zwelling optreedt vrij groot. En ging vrolijk verder met mijn werk met de bijen. Zelfs zo fanatiek dat ik besloten had een dag loondienst in te leveren zodat ik nog meer tijd in Immeke, het initiatief dat ik samen met imkermaatje Angelique heb opgezet, kan stoppen.
Op 7 juli 2014 waren we samen aan het werk om een extra ring onder een overvolle bijenkorf te zetten. En ik werd gestoken. Twee keer, één keer in mijn schouder en één keer op mijn ellenboog.
Een heel intens moment. Zoals ik al eerder zei ben ik echt al regelmatig gestoken maar deze keer was het anders…. Het besef hoe klein en nietig ik eigenlijk ben vergeleken zo’n machtig groot gezond en sterk bijenvolk…..dat ik daar stond in mijn T-shirt…..
Ik werd gestoken en direct was het anders dan anders… ik zei het tegen Angelique, ik moet weg. Ik stond heel stil als verdoofd, de bijen hadden alle tijd om me met zijn allen te prikken maar dat gebeurde niet. Die ene steek of eigenlijk twee voelde zo ongelofelijk raak. Raak op mijn meest kwetsbare moment.
Ik liep weg en zorgde dat ik uit de buurt van de bijen kwam. Angelique maakte het werk af en kwam later bij mij kijken. Ik zei dat ik me rot geschrokken was, het was anders dan anders, het voelde echt anders.
In mijn hoofd voelde het warm en het werd steeds warmer tot mijn oren gloeide. Maar dat kwam vast van de schrik.
We pakten onze spullen, we hadden haast om op tijd onze kinderen uit school te halen. Eén maal op het schoolplein had ik jeuk… overal jeuk, mijn oren, mijn nek, mijn buik en zelfs onder mijn voeten. Oh….. dit is toch wel iets erger dan anders… is het omdat ik zo geschrokken ben….
Ik stapte weer op de fiets met mijn dochter om naar huis te gaan. Eenmaal thuis keek ik in de spiegel en zag dat mijn beide ogen opgezwollen waren. Dat was het moment dat ik bedacht dat ik maar even langs de dokter moest. In de auto onderweg naar de dokter voelde ik dat mijn slokdarm wat dicht leek te gaan…
De dokter (helaas niet mijn eigen huisarts) was onder de indruk en zei dat dit wel eens het einde van mijn hobby kon betekenen (hobby! Ja hallo het is een deel van mijn werk en binnenkort een dag extra! Ik wil niet zonder) Ondanks mijn schrik leek het wat minder te worden terwijl ik daar zat. Ik was ook niet benauwd en dat zou een goed teken zijn….. Maar zo adviseerde deze arts, volgende keer moet ik 112 bellen zodra ik gestoken zou worden. Ook vertelde ze dat ze het zelf ook heeft mee gemaakt en met een gratis vreselijk verhaal erbij over hoe zij een anafylactische shock heeft mee gemaakt en dat zou ik niet willen mee maken aldus de arts… Ik kreeg een recept voor prednison en antihistamine en over twee weken moet ik terug komen om te bespreken hoe het verder gaat. Prednison!! Pfff voor mij echt een soort paardenmiddel dat alleen hele zieke mensen gebruiken. Dat ga ik dus mooi niet slikken.
Twee weken later adviseerde de huisarts een bloedonderzoek. Zo gezegd zo gedaan en daar moet je dus op wachten…
Ik stond weer een week later midden op een akker rogge te oogsten voor de nieuwe bijenkasten toen ik werd gebeld door de doktersassistent; uit het bloedonderzoek zou blijken dat ik een hevige allergie voor bijengif heb. Ze faxte per direct een recept naar de apotheek, dit keer voor een Epi-pen en een doorverwijzing naar de allergoloog. De assistent vertelde dat ik niet meer zonder Epi-pen de deur uit mag.
Tjonge…. Dat is wat….mijn hart ging tekeer en ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik imker, bijen mijn lust en mijn leven… Ik doe eigenlijk niks anders meer, de laatste drie jaar, dan over bijen praten, lezen, schrijven…. Ik volg de opleiding tot meesterimker bij de BD-imkers…. Immeke groeit, we hebben weer een volle cursus en de aanmeldingen stromen binnen. De plannen reizen de pan uit.. Bzzzz mijn leven gonst…. En dan nu dit. Dit lijkt niet over mij te kunnen gaan. Hoe is het nou toch mogelijk?
De allergoloog vertelde mij vervolgens tijdens het eerste bezoek, een aantal weken geleden, dat mijn bloedwaarden niet veel zeggen over een eventuele allergie omdat ik al zo vaak gestoken ben, dus luisterde ze vooral naar mijn verhaal over de lichamelijke reactie. Het verhaal is vrij overtuigend en wijst op allergie. Ze verteld dat ik in aanmerking kom voor immunotherapie ook wel desensibiliseren. Dat betekent acht weken elke week een bijengif injecties: de instelfase. En daarna drie tot vijf jaar lang maandelijkse injecties bij mijn eigen huisarts. Maar na de eerste acht weken zou ik dan al veilig naar de bijen kunnen…. Wat een goed nieuws!
Om echt zeker te zijn van de allergie en niet alleen op mijn verhaal af te gaan, wil ze nog een test doen. Een optie is om een test steek onder toeziend oog van een arts te geven, maar het risico dat ze me daarmee naar de intensive care stuurt is te groot dat ze besluit eerst een huidtest te laten doen (dat is met verdund bijengif).
---
Vandaag 9 november ben ik voor de tweede keer bij de allergoloog geweest voor die huidtest. Stiekem denk ik dat ik nu al weer wat antistoffen heb opgebouwd omdat ik tenslotte al vier maanden niet gestoken ben.
Om 14.00 uur moet ik er zijn en ik ben zo zenuwachtig… Gek.. waarom?
Ik mag bij een kamertje naar binnen en daar legt een dame uit wat er gaat gebeuren.
Er zal op vijf plekjes getest worden.
drie op mijn linker bovenarm (histamine) dat zijn de controle plekjes.
En twee op mijn linker onderarm, daar gaat het zeer verdunde bijengif in.
De histamine wordt gedruppeld en daarna met een klein prikje door de druppel heen op het plekje in mijn arm. Daarna twee prikken met het gif in mijn onderarm.
Hierna mag ik 15 min in de wachtkamer plaatsnemen om na 15 min. opnieuw te kijken en een volgende sessie te doen met een wat hogere dosis.
Ik wacht en ik merk dat mijn hart bijna uit mijn lijf klopt. Waar raar! Waarom? vraag ik mij af. Is dit een reactie op het bijengif of zijn het mijn zenuwen?
Ik voel een lichte jeuk en zwelling op mijn arm opkomen….
Na 15 minuten mag ik weer het kamertje in en bekijken we mijn arm. De reactie is aanzienlijk en de dame moet navragen bij de allergoloog of we wel verder gaan met de test.
De allergoloog komt en vertelt dat het voldoende is en wijst op een ernstige allergie en ik dus kan/moet beginnen aan immunotherapie.\
Ik krijg een informatiebrief mee voor mijn huisarts, met daarin de vraag of hij na acht weken de behandeling van het ziekenhuis wil overnemen. Zodra deze akkoord is kunnen we de afspraken in gaan plannen.
Angst
Ik vertel de allergoloog ook over mijn heftige hartkloppingen. Wat is dat? Ze zegt dat het waarschijnlijk angst is. De reactie die het idee van een injectie met bijengif oproept zou een angstreactie kunnen zijn omdat de reactie op de laatste steek zo heftig is geweest dat het natuurlijk is dat mijn lichaam nu deze reactie geeft. Ik vraag mij af of het één het ander kan beïnvloeden? Wat was er eerder? Zou mijn angst de reactie kunnen verergeren? De arts zegt van niet. Er zijn onderzoeken die aantonen dat angst geen directe invloed heeft op de lichamelijke reactie. Maar ook zegt ze dat ik er bewust aan moet werken. Ik moet mezelf opnieuw gaan inprenten dat het oké is. Deze angstreactie is een natuurlijke reactie maar ik moet er wel mee aan de slag. Het is dat mijn lichaam heel goed laat zien dat ik moet oppassen. De arts geeft als voorbeeld dat als je ooit gebeten wordt door een leeuw, je een volgende keer de leeuw al op 500 meter afstand ruikt…. Mooi hè hoe het lichaam werkt.
Mocht de angst blijven dan adviseert de allergoloog een cognitieve therapie naast de immunotherapie.
Ik vraag mij nu af of het niet beter is om bij de angst te beginnen? Ik denk dat ik dat zou doen…
Angst is namelijk niet voor niks en daar door echt wel bijzonder. En nodig om serieus te nemen.
Als ik naar mijzelf kijk vraag ik mij af of het niet de angst is waarom ik zo allergisch reageer? En dan niet de angst om gestoken te worden maar de angst voor de werkelijkheid…
Bijen en alles er omheen het gaat me zo aan mijn hart…..
De wereld is ziek en de bijen laten het mij zo ongelooflijk helder zien. Zo goed zelfs dat ik er behoorlijk angstig van kan worden. Al vanaf het begin dat ik met bijen bezig ben kan de paniek zo toeslaan… Ik zei het wel eens tegen mijn docent leermeester Wim van Grasstek; ik kan het niet goed overzien en dat beangstigt me. Ik moet nog zoveel leren en hoe meer ik weet hoe meer ik me realiseer hoe weinig ik eigenlijk nog maar van de bijen weet. En tegelijkertijd geven de bijen mij zo’n helder inzicht in hoe het is gesteld met mij en zo ook met de wereld. Wim zei dan, stap voor stap je bent goed bezig…. Rustig aan…
Groot ja heel groot. Maar dat is ook waarom ik zo enorm geraakt ben door de bijen.
Ik ben letterlijk gegrepen.
Tijdens mijn opleiding meester imker/ bijenteelt hebben we het over het wel of geen bescherming dragen tijdens het werken met bijen. We praten veel over de relatie tussen de imker en de imme. We werken het liefst zonder pak en nog liever zonder handschoenen. Het gaat er om dat je een relatie aangaat met de imme. Je sluier afdoen tijdens het werk met de bijen. Ik wil dat en ik doe dat ook.
Soms werk ik zonder pak, ook tegen beter weten in. Ik werp me open en bloot in de bijen. Zoals ik veel dingen eigenlijk aanpak. Gaan, niet nadenken (of heet het dan voordenken) gewoon beginnen, de ervaring leert dat het eigenlijk altijd wel goed komt.
Met de bijen is het confronterend. Niet in de eerste plaats omdat als je gestoken wordt de gevolgen vrij zichtbaar zijn zoals de zwelling. Maar vooral in de ontmoeting is er iets heel bijzonders aan de hand. Er zijn is echt belangrijk. Er zijn en de ontmoeting aangaan.
Doe ik stoerder dan ik eigenlijk ben, vraag ik mij dan af. In hoeverre heb ik het zelf in de hand? En in hoeverre ligt er een stuk bij de bijen? Gaat het misschien over vertrouwen?
Zoals mijn huisarts het zei, je kan nog zo’n goede relatie met je bijen hebben maar neem je het risico om door een gekke bij gestoken te worden? Hoe weet je zeker dat er geen gekke bijen bestaan?
Tja…. Het bewustzijn dat een relatie niet van één kant komt werd even heel duidelijk.
Mijn andere leermeester imker Albert Muller zei het me nog duidelijker; In hoe verre vind je dat als je lief bent voor je bijen, zij ook lief voor jou moeten zijn……
Tja dat weet ik eigenlijk niet, na veel erover nagedacht te hebben …. denk ik dat ik vind dat ze lief voor mij moeten zijn… Kan dat? Mag dat?
Wat als ik me eigenlijk zo kwetsbaar voel dat ik de leeuw al op 500 meter afstand ruikt? Wat is dan precies die leeuw? Hoe ga ik hier mee om? Misschien zou ik juist wel een sluier moeten dragen om het leven dragelijk te maken voor mijn hart? Zou ik dan nog steeds allergisch zijn voor bijengif…
Of zou het zo kunnen zijn dat bijen mij iets spiegelen…. Mij in bescherming nemen, tegen mijzelf…
Er is een soort gat ontstaan tussen mijn enorme liefde en enthousiasme voor de bijen en mijn ervaring. Maar het is zo dat ik de werkelijke praktijk niet in kan halen met alle kennis…
Het aantal jaren ervaring gaat er niet sneller door…. Ik lijk wel verder te zijn in mijn kop. Ik weet in ieder geval hoe ik het wil en waar het heen moet. Maar het is niet maakbaar…..
Eerst ervaring opbouwen, ‘do the work, there are no shortcuts’….corvee
Pas op de plaats, de diepte in, toepassen, toetsen, ……
Ga maar even nadenken… ervaring op doen… (tijdens vijf jaar immunotherapie pfffff....) Daarna willen de bijen vast wel weer verder praten met mij…
…..
Zo denk en zoek ik verder……