Een zwerm scheppen
‘Plotseling kwam er een geruis uit de hemel....’
Onze eerste zwerm kwam precies op die enige zonnige dag: eerste Pinksterdag! Als een geschenk uit de hemel. Een mooiere dag is niet te bedenken bij een zwerm. Pinksteren: het feest van de vrijheid en de Liefde. In de ontwaakte natuur van de lente kan de Geest ons zomaar aanraken. In de sensatie en verwondering om te voelen wie en wat ons ware wezen eigenlijk is. In de joodse traditie is Pinksteren een feest van de oogst van eerstelingen, een lentefeest. Bekender is de betekenis in de christelijke traditie als de uitstorting van de Heilige Geest en de vurige tongen; in de warmte van het hart.
We hadden de zwerm verwacht. Ze zat gedrapeerd om de stam van een kromme Thuja, ook wel bekend als de levensboom, symbool voor de cyclus van leven en dood. De stam was voor ons net te dik om er met kracht op te slaan zodat de zwerm de korf in kon vallen. Na de tros van alle kanten goed bekeken te hebben, viel het besluit de zwerm met beide handen van onder naar boven te scheppen. Handschoenen aan en heel traag, behoedzaam en geconcentreerd met de handen in de zwerm om steeds een handvol trillende bijen in de korf te leggen. Handen afslaan en weer heel langzaam met de handen in de warme zwerm vol leven, totdat de meeste bijen in de korf zaten.
Even leek het erop dat ze weer terug in de boom wilde vliegen, maar de meeste bijen bleven in de korf. Rust nemen, een kop thee erbij, goed kijken en afwachten. De korf iets hoger van de grond op een stoel in de schaduw gezet, dichter bij de stam. De bijen kwamen tot rust en bleven in de korf. En toen viel de herinnering in; de vergelijking met een geboorte. Het is alleen nu alsof je vroedvrouw bent. Misschien wel door het letterlijk met de handen ‘halen’ van de bijen, met je handen de levenskrachten voelen. De tijd en rust die genomen moet worden, sensitief zijn, begeleiden en goed kijken; willen de bijen wel in de korf, of vliegen ze toch weer terug naar de stam. Het laat zich allerminst dwingen. Het is gezamenlijk en wederkerig: een intense en intieme ontmoeting met het wezen van de bij. Wij zien het afkomen van een zwerm uit de kast als het proces van sterven en weer opnieuw geboren worden. Het uitstromen van een wezen, een ziel richting de zon. Een zwerm die als tros rust vindt ergens in de schaduw, is als het ware nog een wezen zonder lichaam. Zonder raten, zonder omhulling. De omhulling, de huid, geeft de imker. Dat is de bijenkast of een korf. In de kast of korf kunnen de bijen raten, het skelet, bouwen, broeden, een voedselvoorraad aanleggen en van daaruit de omgeving bestuiven, nectar en propolis halen. Dan pas is er een nieuw volk geboren.
De korf hebben we ‘opgedoekt’ met luchtig horgaas en donker weggezet. In afwachting van een nieuw onderkomen. Als vanzelfsprekend en in volle vertrouwen hebben we de zorg voor de korf de volgende dag overgedragen aan onze jongste imker uit de cursus: de 10 jaar oude Hugo en aan zijn moeder. Samen zorgen zij nu voor een volk in wording. Net als bij het Pinksterfeest het feest van de toekomst en de nieuwe kansen. Van een nieuwe wind die erdoor heen gaat.